Część szósta

Kolejne dwa dni spędziła nad książkami, więc wzięła wolne w pracy. Ledwo znalazła czas na chwilowe odwiedziny u matki w szpitalu.  Zapomniała zupełnie o tym by zadzwonić do Pedro. Skupiała się na tylko na studiach, natomiast on wciąż przychodził z kolegami do tego baru z nadzieją, że ją spotka i na nowo się umówią.

Siedziała w domu, na podłodze i dookoła miała pootwierane kilka książek. Piła już drugą kawę tego dnia, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi.

Wstała, pospiesznie przeglądając się lustrze w przedpokoju. Otworzyła drzwi i ku jej zdziwieniu zobaczyła w nich Pedro.

- Cześć, co tutaj robisz? – spytała, zapraszając go do środka.

- Przepraszam, że cię nachodzę, ale nie ma cię w pracy, pomyślałem, że może jesteś zła za to że tak a nie inaczej odwołałem naszą randkę… - uśmiechnął się delikatnie.

- Nie jestem zła. Naprawdę nic strasznego się nie stało z tego powodu – zaśmiała się – Zrozumiałam treść twojego liściku więc nie musisz się tłumaczyć. Chcesz coś do picia? – spytała,  gdy weszli do salonu w którym panował delikatny chaos. – Przepraszam za bałagan, ale się uczyłam – uśmiechnęła się szeroko.

- Nie, dziękuję – odpowiedział i usiadł na kanapie zaraz po tym jak ona zajęła miejsce. Przypatrywał się jej przez dłuższą chwilę.

Byłem jak w amoku. Każdego dnia coraz bardziej mi się podobała. Nawet na tym meczu nie za bardzo mogłem się skupić. Wszyscy zadawali sobie pytanie, co ze mną jest? Teraz mogę Wam odpowiedzieć, chyba się zakochałem w tamtym momencie.

- Na pewno ci nie przeszkadzam? Bo jak tak to mogę iść… - zaczął mówić, biorąc do rąk jedną z otwartych książek – Historia? Nigdy jej nie lubiłem. – zaśmiał się, odkładając rzecz na miejsce.

- Nie przeszkadzasz. I tak już mi nic do głowy nie wchodzi… I przepraszam za to, że nie zadzwoniłam, ale po prostu nie miałam kiedy – uśmiechnęła się.

- Na pewno nie jesteś zła za tą odwołaną randkę? Ja ci to wynagrodzę, tylko powiedz gdzie i kiedy a będę na pewno!

Jak się tłumaczył to robił minę dziecka, które właśnie stłukło talerz.. Słodko wyglądał – śmiech – Nadal tak robi i tak wygląda!

- Naprawdę nic się nie stało – odpowiedziała spokojnie.  – Mogę ci podać numer telefonu, bo nie wiem kiedy będę miała czas, a twój numer gdzieś mi się zawieruszył w domu – zmarszczyła brwi, starając się przypomnieć, gdzie odłożyła liścik od Pedra, lecz za żadne skarby nie mogła.

On uśmiechnął się i wyciągnął telefon. Dziewczyna podała mu ciąg cyferek, które zapisał w pamięci komórki.

Rozmawialiśmy długo… znów za długo według innych, ale dla mnie był to taki magiczny czas. Nie znaliśmy się długo, ale rozumieliśmy się idealnie. Co rusz wybuchaliśmy śmiechem, jak opowiadałem jej co się dzieje na treningach. Wiem, że nie powinienem czegoś takiego zdradzać nowopoznanej dziewczynie, ale poczułem to coś w sercu i po prostu mówiłem. Wiedziałem, że można jej ufać. Jej skromność, zaufanie aż biło  w oczy. To coś się widzi od razu, i to zauważyłem jak ją spotkałem.

- Livia, ty znowu prawie zasypiasz! – przebudził ją głos Fabiana. Spod przymrużonych powiek spojrzała na niego i tylko przytaknęła głową.

- Opowiesz mi co się ostatnio z tobą dzieje? – spytał i delikatnie nią potrząsł, by się rozbudziła.

- Nic się nie dzieję, nie wysypiam się i tyle – uśmiechnęła się delikatnie.

- A dokładniej? Dlaczego się nie wysypiasz?

Wiedziała, że Fabian nie odpuści i będzie naciskał tak długo, aż mu wreszcie powie. Opowiedziała mu szeptem co przez ostatni dni się u niej działo. Chłopak z każdym zdaniem coraz bardziej rozszerzał oczy.

- TY I PEDRO?! – powiedział podniesionym głosem.

- Ciszej idioto! Nie każdy na tym świecie musi o tym wiedzieć. – powiedziała i schowała się  w otwartej książce, którą chwilę wcześniej wyjęła z torby.

- Musimy gdzieś wyrwać, spotkać we czwórkę z Marciem i Maritą. – zaproponował Fabian, chcąc zmienić jednocześnie   temat.

Brunetka tylko przytaknęła i zaczytała się w swojej lekturze.

_______
wybaczcie, ale dzisiaj nic nie skomentuje. Jutro mini próbna matura i trzeba się choć trochę przygotować